Бо муоина омада, интизор набуд, ки бача бо зани баркамол бо синаҳои зебои ҷинсӣ барои алоқаи ҷинсӣ талоқ медиҳад, аввал синаҳои калони зебои ӯро лесид, зан парешон нашуда, узвҳои калони ӯро бо даҳон фурӯ бурд. Пас аз як зарбаи бузург, бача гирифта вай маст оид ба нутфа худ. Аксар вақт ин гуна занон ба назди бачаҳо меомаданд, то дар ҳама сӯрохиҳо шӯхӣ кунанд ва аз алоқаи ҷинсӣ фаромӯшнашаванда лаззат баранд.
Муаллими солхӯрда муддати тӯлонӣ алоқаи ҷинсӣ намекард ва агар дошт, маҳз бо чунин зебоии ҳайратангез набуд. Агар донишҷӯ пойҳояшро паҳн карда, писачаашро фош кунад, чӣ тавр ӯ розӣ нашавад, ки хобаш равад? Ҳисоб!