Одам дар ҳақиқат хеле сахт фишорҳои хонуми аст, ва на танҳо дар мақъад, ва дар тамоми сӯрохиҳои дар бадан! Баъзан дар Кайфияти ва мехоҳед, ки ба ехтан дӯстдухтари ман, то сахт, вақте ки он мевазад ақли вай! Ҷолиб он аст, ки пас аз ин гуна савор вай танҳо абрешим мешавад! Танҳо мисли гӯрбача гиря мекунад!
Фикр мекунам, ки шумо ҳатто метавонед ин наворро зебо хонед, ҳарчанд, албатта, барои ҳама қобили қабул нест ва асари санъат нест, ки ба назари ман, албатта, ҳеҷ тааҷҷубовар нест.