Ин аст он чизе ки ёвари шахсӣ барои он аст, ки ҳамеша дар он ҷо бошад, вақте ки сардор мехоҳад, ки вай бошад. Ва он чизеро, ки ӯ талаб мекунад, иҷро кунад. Ин мард хост, ки шиддатро рафъ кунад — ёрдамчй дар наздаш буд, бе дудилагй ва аз вай истифода бурд. Ба кавли фарьёду охи у хулоса мебарорад — ин кор ба у маъкул аст!
Ин аст он чизе ки ман дар бораи ҳарфҳои калон ва ҷисмҳои боллазату шањдбори! Барои одаме, ки мошини калон дорад, ҳама чиз дар бораи он аст! Зенӣ, албатта, марди тавоно аст, аммо танҳо коркарди чунин чӯҷаҳо ғайриимкон аст! Ман базӯр аз ӯҳдаи яке аз онҳо баромадам, вай маро ба қатл расонд!
он дар дасти нодуруст медарояд.)